Ito ay isang koleksyon ng mga likhang-sining na naglalarawan ng mga pagbabago at saloobin sa iba’t ibang yugto ng panahon. Ang mga tula ay nagtatampok ng malikhaing paglalarawan ng init ng tag-init, lamig ng taglamig, ganda ng taglagas, at sariwang simoy ng tagsibol. Binibigyang buhay ng mga makata ang kakaibang atmospera at damdamin na dulot ng mga pagbabago sa kalikasan. Sa pamamagitan ng mga salitang taimtim at makulay, ang mga tula ay nagiging daan upang masdan at damhin ang kamangha-manghang siklo ng panahon sa mata ng puso at isipan ng mambabasa.
Halimbawa ng mga Tula Tungkol sa Araw
Pintig ng Tag-init
Sa init ng tag-init, init na’t kay ningning,
Lihim ng init, galak ng umaga’y dumarampi.
Hangin, kumakaway, sayaw ng mga dahon,
Pag-asa’y lumilitaw, kislap ng lihim na damdamin.
Sa silong ng lihim, araw ay sumisiklab,
Puso’y sumusubaybay sa indak ng paligid.
Tag-init, pag-ibig na sa hangin dumarampi,
Naglalakbay ang saya, tila’y walang hanggan.
Sa pag-ikot ng oras, init ay nag-aalab,
Lihim na damdamin, tila’y umaawit.
Hangin, tagpo ng mga pusong naglalagablab,
Pag-asa’y laging buhay, di naglalaho sa paligid.
Sa paglubog ng araw, init ay humihina,
Ngunit di nawawala, ang galak ay nananatili.
Tag-init, tagpuan ng mga pusong nagmamahalan,
Naglalakbay sa pag-ibig, tila’y walang hanggan.
Buod:
Ang tula ay naglalarawan ng init at ligaya ng tag-init. Isinasalarawan ang pag-usbong ng damdamin sa ilalim ng maligayang sikat ng araw. Ipinakikita rin ang pag-usbong ng pag-ibig na nagdudulot ng ligaya at saya sa puso ng mga nagmamahalan.
Aral:
Ang tula ay nagbibigay-diwa ng kahalagahan ng pag-ibig at kasiyahan sa harap ng init ng tag-init. Itinuturo nito na ang pag-usbong ng damdamin at pag-ibig ay nagdadala ng ligaya sa puso ng tao. Isinasalaysay nito ang kahalagahan ng pagtanggap sa mga masilayan sa pag-usbong ng pag-ibig.
Haplos ng Tag-ulan
Sa tag-ulan humahaplos, pag-asa’y naglalaho,
Patak ng ulan, tugma sa saya’t galak.
Sa bawat tilaok, damdamin ay lumalago,
Tag-ulan, nagdadala ng pangako, magpakailanman.
Sa lambing ng ulan, mga halik sa bubong,
Sulyap ng ulap, yakap ng mga uling.
Pag-ibig sa puso, tila’y nagliliyab,
Tag-ulan, sa init ng damdamin, nagdadala ng lihim.
Haplos ng ulan, sa lupa’y dumarampi,
Sa mga dahon, musika ng pag-ibig.
Tagpo ng mga patak, sayaw sa aspalto,
Tag-ulan, tila’y sayaw ng mga bituin sa langit.
Sa bawat dapithapon, ulan ay humihina,
Pag-ibig ay tila’y sumisiklab na lihim.
Tag-ulan, naglalaho ngunit ‘di naglalaho,
Damdamin, tila’y iniingatan sa pusong puno ng pag-asa.
Buod:
Ang tula ay naglalarawan ng haplos at musika ng tag-ulan na nagdudulot ng saya at pag-asa. Ipinakikita ang damdamin ng pag-ibig at ang mga epekto nito sa puso ng may pagmamahalan. Tila itong masigla at puno ng pangako, nagbibigay ng lihim na kaligayahan sa gitna ng ulan.
Aral:
Ang tula ay naglalaman ng aral na ang pag-ibig ay tila ulan na nagdadala ng kasayahan at pangako. Ipinapaabot nito ang halaga ng pagtanggap sa mga masasayang sandali at pag-asa sa gitna ng mga pagsubok. Ang haplos ng tag-ulan ay nagbibigay-inspirasyon na laging may liwanag sa likod ng mga ulap.
Hangin ng Tag-lamig
Sa tag-lamig, hangin ay humahaplos,
Damdamin ng lamig, pag-asa’y naglalaho.
Sa gabi ng tag-lamig, mga bituin sumisilay,
Tag-lamig, nagdadala ng pagmamahalan, wagas.
Sa pag-usbong ng malamig na simoy,
Mga patak ng ulan, lambing ng dilim.
Pag-ibig na tahimik, naglalakbay sa hangin,
Tag-lamig, sagisag ng puso’y naglalaho.
Sa paglipas ng gabi, damdamin ay sumisidhi,
Sulyap ng buwan, yakap ng madilim.
Init ng pagmamahalan, naglalakbay sa gabi,
Tag-lamig, nagdadala ng kakaibang sigla.
Sa silong ng bituin, lihim ng mga pangako,
Hangin ng tag-lamig, bulong ng pag-ibig.
Puso’y naglalakbay, tila’y lumilipad,
Tag-lamig, sa pag-ibig, wagas na nagmumula.
Buod:
Ang tula ay naglalarawan ng malamig na hangin ng tag-lamig at ang damdamin na dala nito. Ipinapahayag ang pag-usbong ng pag-ibig na tahimik at naglalakbay sa ilalim ng madilim na gabi. Tila itong nagsasalaysay ng pag-usbong ng wagas na pagmamahal sa ilalim ng bituin at malamig na hangin.
Aral:
Ang tula ay nagbibigay aral na ang pag-ibig ay tila hangin ng tag-lamig, tahimik ngunit puno ng init at sigla. Ipinapaalala nito na ang tunay na pagmamahal ay nagdadala ng lihim na ligaya sa puso, lalung-lalo na sa mga oras ng katahimikan at pag-asa.
Pahabol na Taglagas
Sa paglipas ng taglagas, damo’y naglalaho,
Taglagas, nagdadala ng pag-asa, masigla.
Sa paglipas ng oras, init ay lumalago,
Taglagas, nagdadala ng pangako, walang hanggan.
Sa mga araw ng taglamig, init ay sumisidhi,
Mga dahon ay naglalakbay, sa hangin sumasayaw.
Pag-ibig na tila’y usok, humahalo sa lihim,
Taglagas, sagisag ng puso’y pag-asa sa bukas.
Sa bawat pag-ikot ng mundong nagbabago,
Taglagas, lihim ng pag-ibig ay dumarampi.
Bulong ng hangin, mga pangako’y dumadaloy,
Init ng pag-asa, nagdadala ng walang-hanggan na ligaya.
Sa pagtatapos ng taglagas, mga alaala’y namamayani,
Bawat patak ng ulan, parang halik sa pisngi.
Pag-ibig na naglalakbay, tulad ng sinag ng araw,
Taglagas, nagdadala ng ginhawa, pag-asa, at ligaya.
Buod:
Ang tula ay naglalarawan ng paglipas ng taglagas, kung saan ang mga damo ay naglalaho at ang init ay lumalago. Ipinapahayag nito ang taglay na pag-asa, pangako, at walang-hanggan na ligaya na dala ng taglagas, na tila nagbibigay-buhay sa kalakaran ng mga bagay.
Aral:
Ang tula ay nagtuturo na sa bawat paglipas ng taglagas, may dala itong pag-asa at pangako ng mas magandang kinabukasan. Ipinapaalala nito na ang mga pagbabago at pagtatapos ay nagdadala ng bagong simula at walang-hanggan na ligaya, kahit sa gitna ng mga paglisan at paglipas ng oras.
Sulyap ng Tagsibol
Sa tagsibol na sulyap, bulaklak ay sumisilay,
Sa kaharian ng pag-asa, tanawin ay masaya.
Sa lihim ng init, pag-ibig ay nagigising,
Tagsibol, nagdadala ng ligaya, umaawit.
Sa ilalim ng sinag, damo’y nag-aawit,
Sa lihim na gubat, mga huni’y sumisiklab.
Pag-ibig na nagbibigay buhay, tila’y isang himig,
Tagsibol, sagisag ng pag-usbong, di malilimutang lihim.
Sa bawat simoy ng hangin, pag-ibig ay dumarampi,
Sulyap ng tagsibol, tulad ng mahinhing hagdang silay.
Lihim na lambing, sa paligid ay dumarama,
Tagsibol, nagdadala ng pag-ibig, tila’y sumpa.
Sa paglipas ng mga araw, sulyap ay lumalim,
Sa pagtatapos ng tagsibol, mga pangako’y umusbong.
Pag-ibig na tila’y bulaklak na sumisiklab,
Tagsibol, sagisag ng pag-asa, pag-ibig na walang hanggan.
Buod:
Ang tula ay naglalarawan ng sulyap ng tagsibol na nagdadala ng ligaya at pag-ibig sa kaharian ng pag-asa. Ipinapahayag nito ang kagandahan ng pag-usbong ng pag-ibig sa ilalim ng mainit na siklab ng tagsibol, isang panahon ng bagong simula at kasiyahan.
Aral:
Ang tula ay nagtuturo na ang tagsibol ay sagisag ng pag-asa at pag-ibig na nagdadala ng kasiyahan sa puso. Ipinapaalala nito ang halaga ng pagtanggap sa mga bagong simula at lihim na lambing ng pag-ibig na nagbibigay buhay sa kapaligiran.
Paghawi ng Tag-ulan
Paghawi ng ulan, bahaghari ay nagliliwanag,
Sa selyo ng pangako, pag-asa’y nag-aalab.
Sa bawat tilaok, damdamin ay lumalago,
Tag-ulan, nagdadala ng pangako, masigla.
Sa pag-usbong ng lihim, mga halik ng ulan,
Mga patak sa bubong, awit ng mga pangarap.
Pag-ibig na tahimik, naglalakbay sa gabi,
Tag-ulan, pag-asa’y naglalakbay sa mga mata.
Sa bawat galang ng hangin, mga pangako’y dumadapo,
Bawat butil ng ulan, tila’y mahinhing halik.
Damdamin na naglalakbay, parang alon sa ilalim,
Tag-ulan, nagdadala ng pangako, ligaya sa puso.
Sa paglipas ng oras, ulan ay humihina,
Ngunit ang pag-asa, tila’y di naglalaho.
Tag-ulan, pag-ibig na di nagbabalaho,
Damdamin na nagtataglay ng pangako, walang hanggan.
Buod:
Ang tula ay naglalarawan ng pag-usbong ng pag-asa sa gitna ng paghawi ng ulan. Ipinapakita nito ang lihim na pagdating ng pangako, nag-aalab sa puso ng may taglay na damdamin. Tila’y isang awit ng pag-ibig na masigla sa harap ng pag-usbong ng bagong panahon.
Aral:
Ang tula ay nagbibigay aral na sa gitna ng mga pag-subok at paghawi ng ulan, ang pag-asa at pangako ay nagigising sa puso. Ipinapaalala nito ang halaga ng pagtanggap at pag-asa sa pagdating ng panibagong simula, na nagdudulot ng lihim na ligaya at sigla sa puso.
Hinagpis ng Tag-init
Hinagpis ng init, pusong napupuno ng alab,
Sa ilalim ng siklab, mga alaala’y sumisiklab.
Sa pagitan ng luha, mga pangarap ay sumisibol,
Tag-init, nagdadala ng init, ng mga pait.
Sa ilalim ng araw, pag-asa’y naglalaho,
Pagmumula ng pangungulila, hangin ay humihipo.
Damdamin na naglalakbay, tila’y sa apoy sumasalampak,
Tag-init, sagisag ng lungkot, init ng kapaitan.
Sa katahimikan ng gabi, init ay nag-aalab,
Tingin sa kalawakan, mga bituin ay naglalakbay.
Sa tabi ng paghihirap, pag-asa’y natutulog,
Tag-init, nagdadala ng pangungulila, pangarap na basag.
Sa pagtatapos ng init, luha’y nagiging ulan,
Bawat patak, tila’y hapdi ng pusong naghihintay.
Tag-init, naglalaho ngunit nag-iiwan ng sugat,
Damdamin na sumiklab, iniwan ang pusong nagugutom.
Buod:
Ang tula ay naglalarawan ng hinagpis at lungkot sa gitna ng tag-init, kung saan ang init ng panahon ay nagiging sagisag ng mga paghihirap at pangungulila. Ipinapahayag nito ang damdamin ng pag-asa na naglalaho sa init ng kapaitan at pag-iisa.
Aral:
Ang tula ay nagbibigay-aral na ang init ng tag-init ay maaaring maging sagisag ng pangungulila at lungkot. Ipinapaalala nito ang halaga ng pagtanggap at pag-asa sa kabila ng mga paghihirap at pagsubok, at ang pag-asa sa pagdating ng panibagong simula sa kabila ng init ng kapaitan.
Paglipas ng Taglamig
Paglipas ng lamig, mga alaala’y tumatagos,
Sa malamlam na gabi, pag-ibig ay nananatili.
Sa tibok ng oras, init ay lumalago,
Taglamig, nagdadala ng pag-asa, at alaala.
Sa dilim ng gabi, mga bituin ay sumisilay,
Sa paglipas ng taglamig, puso’y nananatili.
Pagmumula ng buwan, lihim ng mga pangako,
Taglamig, nagdadala ng lihim, pag-ibig na wagas.
Sa bawat simoy ng hangin, mga alaala’y bumabalot,
Sa init ng pagmamahalan, damdamin ay sumasaludo.
Pag-ibig na di nalalamig, di naglalaho,
Taglamig, sagisag ng pagtitiwala, pag-ibig na tunay.
Paglipas ng taglamig, init ay umuusbong,
Sa puso ng nagmamahalan, init ay dumarampi.
Pagmumula ng sikreto, pagsibol ng pag-asa,
Taglamig, nagdadala ng bagong simula, pangako ng bukas.
Buod:
Ang tula ay naglalarawan ng paglipas ng taglamig at pag-usbong ng pag-asa sa puso ng nagmamahalan. Ipinapahayag nito ang damdamin ng pag-ibig na nananatili sa kabila ng malamig na klima. Sa tibok ng oras, nagiging sagisag ito ng pag-asa at alaala na nagdadala ng init.
Aral:
Ang tula ay nagbibigay aral na ang pag-ibig ay matibay at nananatili kahit anong hamon ng panahon. Ipinapaalala nito ang halaga ng pag-asa at pagtitiwala sa kabila ng mga pagbabago at paglipas ng oras. Ang taglamig ay maaaring maging simbolo ng bagong simula at pangako ng pag-asa.
Sulyap ng Tag-araw
Sa sulyap ng araw, init ng damdamin lumalago,
Sulyap ng tag-araw, pag-ibig ay nagliliyab.
Sa pagsiklab ng lihim, puso’y nagigising,
Tag-araw, nagdadala ng tamis, ng pagnanasa.
Sa paligid ng kaharian, init ay bumabalot,
Damdamin na nag-aalab, sa lihim na likuran.
Pag-ibig na naglalakbay, parang init ng buhangin,
Tag-araw, sagisag ng pusong sumisiklab sa alab.
Sa paglipas ng mga araw, init ay tumitindi,
Pagmumula ng araw, mga pangako’y dumadapo.
Pag-ibig na kumikislap, sa gitna ng lihim,
Tag-araw, nagdadala ng saya, nagbibigay liwanag.
Sa pagtatapos ng araw, init ay kumukupas,
Ngunit ang pag-ibig, tila’y di naglalaho.
Tag-araw, nagdadala ng kakaibang ningning,
Damdamin na bumabalik, sa taglay na kaharian.
Buod:
Ang tula ay naglalarawan ng init ng damdamin sa sulyap ng tag-araw, kung saan ang pag-ibig ay nagliliyab at nagigising ang puso. Ipinakikita nito ang tamis at pagnanasa na dala ng tag-araw, isang panahon ng init at pagmamahalan.
Aral:
Ang tula ay nagbibigay aral na ang tag-araw ay simbolo ng init at kasiyahan sa pag-ibig. Ipinapaalala nito ang kahalagaan ng tamis at lihim ng pagmamahalan, na nagbibigay liwanag at ningning sa puso ng nagmamahalan, kahit sa gitna ng lihim na damdamin.
Luhang Tag-ulan
Sa luhang tag-ulan, mga pangarap sumisiklab,
Sa pagsiklab ng ulap, lihim ng damdamin naglalaho.
Sa hagulgol ng ulan, pusong bitin sa pangarap,
Tag-ulan, nagdadala ng lihim, sa puso’y naglalaho.
Sa tagpo ng ulan at lupa, mga luha’y bumabalot,
Pag-ibig na naglalakbay, parang ulan na dumarampi.
Damdamin na nag-aalab, kahit sa dilim ng ulap,
Tag-ulan, lihim ng pag-ibig, tila’y awit ng lungkot.
Sa pag-ulan ng luha, mga pangarap ay lumilipas,
Ngunit sa paglisan ng ulan, lihim ay nagtatagal.
Pagmumula ng bagong umaga, pangarap ay pumipiglas,
Tag-ulan, sagisag ng pag-asa, lihim na di naglalaho.
Pagtatapos ng tag-ulan, mga bituin ay sumisilay,
Sa pagtatapos ng lungkot, pag-asa’y muling nagbabalik.
Sa pagsiklab ng bagong siklo, lihim ay muling bumabalik,
Tag-ulan, nagdadala ng pag-asa, lihim ng puso’y naglalaho.
Buod:
Ang tula ay naglalarawan ng luhang tag-ulan kung saan ang mga pangarap ay sumisiklab sa gitna ng ulan at naglalaho sa damdamin. Sa bawat hagulgol ng ulan, nararamdaman ang pusong bitin sa pangarap. Ang tag-ulan ay nagdadala ng lihim na nagtatago sa puso at lumilipas kasabay ng ulan.
Aral:
Ang tula ay nagbibigay-aral na ang tag-ulan ay maaaring maging simbolo ng lungkot at bitin sa mga pangarap. Ngunit sa kabila ng pag-ulan ng luha at pagtatapos ng tag-ulan, ang lihim ng pag-asa ay muling nagbabalik. Ipinapaalala nito ang halaga ng pag-asa at pagtitiwala sa gitna ng mga pag-subok at paglisan ng mga pangarap.